Manuel Riveiro: «Co folk non comías un rosco»

A Manuel Riveiro (Catoira, 1974) a música vénlle de familia. «O meu avó tiña un grupo de gaitas que tocou ata a Guerra Civil. Cando marchou á fronte, levou a gaita con el», conta. El tamén é gaiteiro, acordeonista e membro de Milladoiro, un grupo que bota raíces na beira do Ulla. Riveiro é, tamén, compositor e autor de música para audiovisual. A súa banda sonora para o filme Los demonios de barro vén de gañar o que sería o Goya portugués, o Premio da Academia de Cine lusa.

—Onde ten o premio?

—Deillo ao director. Estaba tan emocionado que me apeteceu regalarllo.

—E a familia non lle protestou? Que pensa de todo isto a súa nai?

—A miña nai está encantada, claro. O certo é que estudei música por ela. Empecei de cativo e as clases eran durísimas. Os meus amigos xogaban ao fútbol ou facían piragüismo, e eu tocando a frauta... Dixéronme que non ía ligar nada e horrorizoume a idea... Logo, xa no instituto, deime conta de que os músicos ligaban máis que os deportistas... En fin, sobre todo os de rock, que tiñan moito tirón... Eu fun por unha rama máis de minorías, o folk... E co folk non comías un rosco.

—Vai moi rápido esta historia. Ía a clases de frauta sendo un cativo e agora xa está no instituto e metido no folk...

—Eu empecei a estudar música en Catoira, logo en Vilagarcía e, paralelamente, empecei a tocar a gaita no grupo Muíños de Vento. Cando aínda estaba en EXB montamos o noso primeiro grupo de folk, e logo, no instituto, Keltoi. Ata gravamos un disco e andamos de concertos por aí adiante.

—Como decidiu tirar polo folk?

—Os domingos pola maña eu escoitaba a radio no cuarto dos meus pais e un día escoitei unha das pezas que tocabamos co grupo de gaitas, A Muiñeira do Areal, pero arranxada con guitarra, con violín... Era Milladoiro. Uns tipos de aquí do lado, veciños nosos, que facían algo incrible... Díxenlle ao profesor de gaita de facer algo así e non me fixo caso, pero a semente xa estaba posta.

—Como rematou tocando en Milladoiro?

—Cando rematei o instituto, Keltoi dispersouse. Eu centreime nos estudos de piano, metinme na escola de jazz e empecei a facer música audiovisual... E un día estaba tranquilamente na casa cando soou o teléfono: «Son Nando, o da farmacia [Nando Casal, integrante de Milladoiro]». Díxome que Antón rompera a clavícula e que se podía ir suplilo, porque tiñan uns concertos... Eu tocaba moi pouco o acordeón, pero dixen que si. Logo arrepentinme porque os concertos eran aos poucos días. O primeiro foi en Padrón, e estaba fatal dos nervios. E o segundo, en Lorient (Francia). En Lorient! Tocar con Milladoiro e en Lorient para min era como matar dous paxaros dun tiro. Dous soños xuntos.

—Ten o estudio cheo de instrumentos... Cantos toca?

—Non sei... Só estudei piano e gaita, pero son bastante autodidacta. Por exemplo, cando fixen a banda sonora de La unidad Kabul merquei varios instrumentos populares de Siria e púxenme a mirar tutoriais... Gústame que a música sexa orgánica e natural, e cando non atopo quen toque eses instrumentos, fágoo eu. Ao fin e ao cabo, a linguaxe da música é universal, o único que cambia é a técnica dos instrumentos.

—Como é o proceso para crear unha banda sonora?

—Eu tento chegar á película cando xa está nunha fase moi avanzada, e véxoa sen son para poder sopesar o papel que ten que xogar a música. Poñela por poñer é restar. A música debe axudar a explicar cousas, a dicir que hai algún personaxe aí que non estás vendo... Pensa en Tiburón... A primeira vez que aparece o bicho soa unha música que se pega a el. Despois, póñenche unha imaxe dunha praia chea de xente feliz, volve soar a música... O bicho non se ve, pero ti sabes que está aí... Ou pensa en Psicosis, outra música icónica. Na escena da ducha, aínda que só se ven tres coiteladas, cantas escoitas, vinte? E é pola música.

—Houbo algunha película á que lle custase pórlle música?

—Hai uns anos fixen The Green Inferno, de Eli Roth, o director de Hostel... Era un tributo a Holocausto caníbal, así que imaxina, estaba todo cheo de tripas, de vísceras... A primeira vez que a vin tiven pesadelos, entroume ata dor de barriga e pensei: «Eu isto non o podo facer». Pero ao final seguín adiante, fun illando as secuencias, iso axudoume a ver que o látex é látex, e o sangue, sangue de mentira. Non foi fácil, tiven que collela, curarme do espanto, lograr que non me dera medo e logo conseguir que volvera dalo.

1 Que non falta na súa casa?

Café.

2Que titular lle gustaría ver abrindo La Voz?

Sei que pode resultar utópico, pero gustaríame ler que as grandes potencias firman un acordo contra a proliferación nuclear.

3Un día que non esquecerá?

O día que viñeron ao mundo

as nosas pequerrechas.

---

---

---