Pablo Honey: «Vivo entre Nova York e Santiago, dende aquí podo dirixir o deseño dunha tecnolóxica»

Hasta hace dos meses, cuando se instaló en el casco histórico, Pablo Blanco no había residido en Santiago. «Dende neno fun emigrante. Agora necesitaba reconectar con Galicia, estar preto da familia», aclara el diseñador de 41 años, conocido en el ámbito digital, a ambos lados del Atlántico, como Pablo Honey. «Ese alias, que vén por un disco de Radiohead, púxenmo para uns traballos artísticos, pero logo os amigos xa me chamaron así. Tamén no traballo, e en Nova York», apunta sonriendo al aludir al destino donde su carrera dio un salto definitivo.

Nacido en Romelle, un pueblo de Zas, se crio hasta los 10 años en Suiza, adonde habían emigrado sus padres. De vuelta a Galicia, continuó con sus estudios y se orientó hacia publicidad y diseño, trasladándose en busca de empleo a Barcelona. «Durante dous anos traballei na hostalaría mentres procuraba algo do meu. Tiven sorte. Coñecín a uns creadores reputados que ían montar unha axencia e fun o seu primeiro empregado», recuerda sobre unos inicios ya prometedores que le llevaron rápidamente a otra firma premiada en Cannes. «Nela traballei para clientes como Mahou e, sobre todo, Camper, no redeseño do seu portal de comercio electrónico e con catálogos interactivos. A raíz diso, no 2012, outra axencia, que era do máis valorado, chamoume para ir a Nova York. Non puiden dicir que non», afirma con una humildad que no abandona. «Viron que traballo moito, que me atrevo. Son tranquilo, pero apaixonado», confiesa.

En la nueva empresa, donde se inició con proyectos para Nike, le auparon al poco tiempo como director creativo teniendo en cartera a marcas como Google, Volvo, Samsung o Fossil. «Para esta última deseñei o seu primeiro reloxo intelixente, un proxecto relevante e tanxible. Aínda o vexo na rúa», comparte ilusionado sobre una etapa que duró cinco años. Tras marchar sus mentores de la compañía, muda a otra que lleva la publicidad de start-ups hasta que en el 2019 John Maeda -«unha institución do deseño»- ya le ficha para Automattic, una destacada compañía tecnológica.

«Foi pioneira no traballo en remoto, cada un na súa casa; niso leva xa 17 anos. Ao principio fíxoseme complicado acostumarme, pero agora me sería imposible volver á oficina. Na pandemia, moita xente se interesou por nós ao ter adaptadas xa certas dinámicas», analiza sobre una empresa en la que, tras el adiós de Maeda, se convirtió en jefe de diseño. «A firma tamén é coñecida por ser a matriz de WordPress, o sistema co que xa se desenvolven o 43 % das webs. Síntome orgulloso de axudar a redeseñalo, a modernizalo. É interesante ver o seu reflexo a nivel mundial», sostiene, relativizando su trabajo. «A esta industria dáselle moito bombo, pero non hai que perder o foco», acentúa.

«En Santiago faime graza cando vou a restaurantes e vexo que as súas páxinas están feitas con WordPress», desliza, sin olvidar nunca su origen. «Son sensible a darlle oportunidade á xente, estea onde estea. En Automattic, onde levo un equipo de 87 persoas, contratei a varios galegos, que traballan desde localidades como A Estrada ou Vigo. Entre todos, temos unha canle de comunicación, á que chamamos galegomatticians, e na que falamos na nosa lingua», subraya con emoción. «Ao levar tantos anos fóra, non tiven contacto co deseño da comunidade, por iso no 2021 quixen vir a un foro da asociación galega. O meu caso ao mellor pode animar aos mozos», destaca, admitiendo que esa ayuda fue otro motivo para venir a Galicia. «Traballando en remoto podo dirixir dende aquí o deseño da tecnolóxica. Decidín vivir a cabalo entre Nova York e Santiago», resalta.

Sobre la elección del destino, no duda. «Necesitaba estar preto dun aeroporto porque viaxo moito por traballo. Gústame ademais o antigo. Non tiña vínculos coa cidade, pero sabía que quería probar a estar na zona vella. Collín aí un piso e ata tiven sorte coa fibra óptica, xusto a acababan de instalar. O único hándicap é a falta de ascensor», bromea. «A miña idea é pasar cada pouco dous meses seguidos aquí», añade. «Se algo aprecio de Nova York é pasar desapercibido. Iso tamén o teño aquí. Creo que moitos galegomatticians nin saben que vin», añade explicando por qué no puso ahora reparos a hablar. «Sei que á miña avoa, que non entende moi ben o que fago, lle fai ilusión verme», concluye.

---

---

---