Francisco e Ismael Montes, hermanos y compañeros de trainera

Lucía eiras / A. G. RIBEIRA / LA VOZ

DEPORTISTAS

Dejaron su Esteiro natal para vivir del remo en el País Vasco, donde acaban de proclamarse campeones de España con la bancada del Zierbena

10 ago 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El remero no siempre nace, muchas veces se hace. Es el caso de los hermanos Francisco e Ismael Montes (Esteiro, 1987 y 1992), que subieron a una trainera por primera vez casi por casualidad. El mayor, Fran, lo hizo por probar y siguiendo el consejo de su madre: «Recomendoume facer algo de deporte», bromea para añadir, «e metinme a remo para ver como era». Ismael, en cambio, lo hizo siguiendo su ejemplo: «Eu facía atletismo e fútbol. Meu irmán xa estaba no remo e apunteime».

Los primeros años son los de mayor aprendizaje, donde todo es nuevo y cada cosa sirve de ejemplo para mejorar. Una época que los Montes rememoran con cariño: «Recórdoo con diversión. É unha etapa moi bonita», manifiesta Fran. Echando la vista atrás, Ismael expone cómo eran los entrenamientos: «Despois de pasar a tarde na praia, cara as 19.30 horas iamos adestrar. Só cambiaba que estabamos encima dun bote. Era algo para pasalo ben». Reconoce que hasta ese momento no había pensado en dedicarse a ello: «Velo como unha cousa de nenos, pero nin imaxinas que poida ser algo profesional».

Después de su etapa en la Esteirana, Fran se marchó a O Grove con el Mecos, mientras que Ismael se quedó en Esteiro. Después sus carreras se juntaron por primera vez: «Remei unha tempada na ACT e ficháronme para o Astillero. Cando xa levaba tres anos alí meu irmán veu comigo», relata Fran. Pese a decirse muy a menudo que trabajar juntos siendo familia es complicado, lo cierto es que estos dos hermanos se compaginan a la perfección en la trainera: «Entendémonos moi ben». Para el mayor es una fuente más de motivación: «É un engadido, á parte do que che dá de por si o feito de competir».

Sin embargo, sus caminos volvieron a separarse: «Eu seguín en Astillero e el marchou coa selección», explica. De esta forma, Ismael estuvo durante casi una década en lo alto del remo olímpico: «Vivín oito anos nun centro de alto rendemento». Después de ese período, señala que «a federación decidiu botar a case toda unha xeración e regresei con moita ilusión ó banco fixo». Subraya que «foi unha experiencia bonita. Teño moi bos recordos».

El reencuentro

Sus trayectorias estaban, de algún modo, destinadas a unirse. Tras el cese de actividad de Ismael en el remo olímpico, se reencontraron en la Liga Euskotren, en el Zierbena. Aquí saborean los primeros éxitos de la temporada, ya que acaban de ganar el Campeonato de España de Traineras. «Foi un subidón, porque este ano non iamos todo o ben que queriamos», dice Ismael. Por su parte, Fran resalta que «é un campionato moi valorado e había equipos potentes. Era unha regata moi importante».

Ganarla les ayudó a sacar el mal sabor de boca de esta temporada, en la que los resultados no fueron los esperados: «Comezamos forte, pero non acadamos os obxectivos previstos». El parón por la crisis sanitaria del covid-19 tampoco contribuyó a afianzar al conjunto: «Tiñamos un equipo practicamente novo e non puidemos rodalo», aclara el mayor. Su hermano Ismael comparte las sensaciones: «Levaba anos sen remar en traíña e non tiven as sesións dun ano normal». Falta, en opinión de Fran, que el equipo acabe de consolidarse: «Temos ingredientes para facer grandes cousas, pero non puidemos afianzar o equipo».

Con todo, las victorias de este fin de semana hacen que no pierdan la ilusión: «A Liga está complicada, pero imos a polo final de temporada con todo». Con grandes aspiraciones: «No club temos claros os obxectivos: ir a por todo. A bandeira de La Concha é moi apreciada, así que imos co que poidamos», declara Fran. Ambos hermanos aclaran que «nas últimas regatas estámolo pasando ben e vese potencial. Gozar é todo, gañar sen gozar para non vale nada».

Algo que destaca Fran Montes del remo vasco es, precisamente, la profesionalización: «Podes vivir disto». Su hermano asiente: «Dáselle moita máis importancia». Fran toma la palabra para puntualizar que cambia la forma de trabajar: «En Galicia é case sempre ir a tirar, aquí aprendes moita máis técnica».

Un deporte que, siendo el mismo, se vive de manera muy diferente, manifiestan los muradanos. Y aunque la casa tire mucho, los hermanos Montes tienen la ilusión de continuar remando en aguas vizcaínas.