La casa en pedazos de Luis Camba

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

ARGENTINA

Miguel souto

Le encargaron demoler la que había sido su casa natal y consiguió salvar la fachada, que espera en un monte alguien que la ponga en pie

11 jun 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

La fachada artística que unos caminantes encontraron fortuitamente en un monte de A Estrada no solo tiene dueño, sino que también tiene detrás una historia entrañable. La de Luis Camba y su lucha por rescatar del olvido su casa natal.

Las piedras permanecen en un monte privado desde hace veinte años. El musgo las cubre parcialmente y la maleza amenaza con devorar algunos sillares. Pudieran parecer abandonadas, pero nada más lejos de la realidad. Cada piedra está numerada, esperando el momento oportuno para volver a ocupar su lugar. Para dar cuerpo a la fachada del edificio que en su día lució flamante en la Avenida de América.

Luis Camba tiene fijada en su mente la imagen de la casa familiar. «Era toda de cantería, ben traballada. Para a parte de atrás tiña baixo e unha planta, pero na fronte era só de planta baixa, con portas e ventás con arcos de medio punto e a cornixa decorada», describe el estradense. «Foto non conservo ningunha. É unha pena. Puiden terlla feito, pero daquela non andabamos coa cámara do móbil na man a todas horas coma agora», lamenta.

En esa casa nació Luis Camba en 1945, en el seno de una familia numerosa de verdad. Sus padres, Laureano Camba Mato y Flora Carbia Castro, tuvieron doce hijos. Los dos eran estradenses, pero se conocieron haciendo las Américas. Él se buscaba la vida como carpintero en Argentina y ella hacía lo mismo como asistenta doméstica. «Meu pai era da Estrada, da rúa Pérez Viondi, da que lle chamaban a Casa do Churrero, onde agora está Calzados Prieto. E miña nai era natural de Matalobos. Coñecéronse alá e, cando xuntaron cartos, fixeron unha casiña no número 14 da Avenida de América, fronte a Espomueble, onde agora está o edificio que ten no baixo a zapatería Iglefer», explica Luis Camba. «O primeiro fillo do matrimonio naceu na casa de Pérez Viondi, pero a segunda xa naceu na Avenida de América. E eu tamén», indica.

Un edificio de 1931

La casa se construyó en el año 1931, cuando las remesas de dinero de los emigrantes hicieron despegar el urbanismo estradense. Con el tiempo, cuando Laureano Camba regresó de su emigración en Argentina y en Cuba, fue panadería y taberna. «Nos cristais había un cartel que poñía Casa Camba. Dirán o que queiran, pero alí era onde se comían os mellores callos de toda A Estrada», recuerda. Setenta años después, como a muchas otras edificaciones nobles de la villa, le llegó su final.

«Estou disposto a vender a pedra para poder ver a casa en pé»

«Cando meus pais fixeron as partillas, a casa quedoulle a catro irmáns. Máis tarde, outra irmá comproulles a casa e finalmente decidiu vendela», cuenta Luis Camba. «Eu, que era promotor e construtor, contactara cun posible cliente que era amigo dunha irmá miña que vivía en Suiza. Estaba interesado en comprar unha das 39 vivendas que fixeramos detrás do Banco de Bilbao. Pero un día este home, co que aínda hoxe teño moi bo trato, chamoume e díxome que xa non estaba interesado no piso porque chegara a un acordo para comprarlle á miña outra irmá a casa dos meus pais. A miña casa natal», explica. «Iban tirala porque querían edificar», cuenta. «Chorei de pena», recuerda.

En lugar de resignarse, Luis negoció un acuerdo. «Como a casa ían derribala, propúxenlle facer eu eses traballos e os de construción do novo edificio, facerlle unha rebaixa e a cambio quedarme coa fachada», explica. Así fue como Luis, en el año 2000, derribó con el alma encogida la casa de su infancia.

«A miña idea era almacenar a pedra temporalmente para un día facer unha casa con esa fachada nunha finca que temos en Vea. Cando a desmontamos o meu fillo estaba estudando arquitectura. Pedinlle que me numerara todas as pedras para podela reconstruír no futuro», explica.

Sin embargo, el tiempo fue pasando y las piedras numeradas siguen en mitad del monte. «Nunca nos decidimos. En Vea hai moita néboa... O tempo foi pasando... E agora os rapaces colleron camiño e fixeron as súas vidas en Bruxelas...», cuenta Luis.

El estradense ya no ve muchas posibilidades de que ni él ni los suyos reconstruyan la casa de su infancia. «Xa perdín a ilusión», dice. Sin embargo, sigue vigilando de cerca el monte donde almacena las piedras, asegurándose de que cada una continúa en su sitio. «Agora estaría disposto a vendelas se alguén estivera interesado en reconstruír a casa. Xa non vai ser para min, pero gustaríame vela en pé», dice.