El milagro de Uxía Pérez: de la retirada al Europeo de cros

x.r.c. VIGO

DEPORTISTAS · Exclusivo suscriptores

Un médico le dijo que tenía un hueso muerto y que no volvería a competir, pero se recuperó

07 dic 2019 . Actualizado a las 15:53 h.

Un médico llegó a decirle que tenía un hueso muerto, con necrosis, y que sus días de atletismo pasarían a mejor vida. Fue el momento más duro en los cinco años que tuvo que estar parada encadenando lesión tras lesión. Sin embargo una segunda opinión médica y su tenacidad le permitieron burlar el destino y como resultado final llegó su selección para el Campeonato de Europa de cros en categoría sub-23. Cinco años después de su último aparición, siendo júnior de primer año, en una gran cita, también el Europeo de campo a través. «Agora só quero disfrutar», comenta Uxía Pérez Bugarín, la atleta tudense que apuntaba alto en su época de formación y que está de vuelta al primer plano.

Todo comenzó después del Europeo de cros del 2014. «Ese ano tiven anemia», recuerda. Por entonces era estudiante de segundo de bachillerato y fue su último curso en Tui, ya que en la temporada siguiente cumplió su deseo de trasladarse a León para entrenar a los órdenes de José Villacorta.

Y las lesiones llegaron en cascada. Una detrás de otra. Para comenzar la más grave. «O primeiro ano que estiven en León fíxenme un edema óseo nun óso do pé, ao seguinte ano como non curei ben esa lesión rompín ese óso e estiven un ano enteiro parada que é moitísimo tempo», relata Uxía del inicio de un calvario, que parecía no tener fin porque al año siguiente comenzó a entrenar en el mes de febrero y se fracturó un hueso de la cadera que solo le permitió trabajar entre mayo y junio.

El 2018 pasado tampoco fue el de la recuperación «porque cando todo ía ben fixen os croses como este ano e case me meto no Europeo, de feito quedei a sexta, pero non me levaron e seguín adestrando e me lesionei outra vez o sacro».

El último capítulo de sus desgracias tuvo lugar este mismo año. «Volvín a adestrar en marzo e tratei de ir ao Europeo de 10.000 en pista e me quedei a dous segundos que non é nada no 10.000 e non me levaron malia a que fixera a mínima que pedía a Federación Europea como España baixa as mínimas... foi un cúmulo de mala sorte, moitos anos, pero este comecei mal porque en Atapuerca o fixen moi mal pero o domingo pasado saín moi motivada sabendo que era agora ou nunca e conseguino».

De todas ellas la peor fue la lesión del pie, por el tiempo y el diagnóstico. «Estiven un ano enteiro parada logo de estar xa parada catro meses o anterior». En ese espacio de tiempo llegaron a jubilarla del deporte activo: «Ese ano dixéronme: ‘Non vas volver correr’ porque os médicos ás veces non teñen tacto e no CAR dixeéronme que tiña o óso morto, que tiña necrose, pero fun a un segundo especialista e comentoume de estar parada un tempo, deixando que o óso recuperase e lle volvese a chegar o sangue e ao final saíu». En aquella época coincidió con una lesión muy parecida de Cristina Espejo y las dos se apoyaron mutuamente.

Uxía Pérez todavía no tiene claro a qué pudo ser debido semejante reguero de lesiones, pero tiene varias teorías. «Os meus ósos por xenética non son moi bos, pero foi un cúmulo de circunstancias, igual de facer mal as cousas con demasiado volume de súpeto cando viña de ser unha nena pequena e chegar aquí, e que curei mal a primeira lesión, iso encadeou que me puxeran plantillas e logo pudo encadear a lesión da cadeira. Non o sei, moitas cousas». Precisa que nunca fue por dejadez porque «sempre me coidei moito, non me gusta saír de festa e gústame comer san».

Todo eso quedó atrás. Uxía se siente recuperada por completo. «Agora mesmo estou no meu mellor estado de forma de sempre, nunca me sentín tan forte como estou hoxe, o que pasa é que as lesións nunca sabes, son unha nena que non teño unha gran fortaleza física e teño que coidarme moito», por eso no todos los días hace carrera, cuando te toca doblar se mete en la elíptica. También aprendió que un día de descanso, a veces, es mejor que trabajar forzando.

Ese estado de forma le sirvió para cumplir los requisitos para clasificarse para el Europeo en Lisboa, a donde acude sin ninguna presión. «Só quero desfrutar porque xa me dixo o meu adestrador que é unha experiencia que teño que vivir e un premio a tanto tempo ao pé do canón a pesar de todo. Sei que non vou a quedar nos postos de arriba, pero eu o que quero é rematar e facelo con boas sensacións e cun sorriso, non me podo pedir máis a día de hoxe». El mejor premio a tantos años de sufrimiento y esfuerzo.

«Os meus psicólogos foron os meus pais»

Después de toda una vida en el Atletismo Tui de la mano de Daniel Mouriño, en el 2015 Uxía decidió dar un paso más en su carrera y trasladarse a León para entrenar con José Villacorta y su grupo de entrenamiento. «Quería adestrar con Villacorta e viñen tamén para estudar INEF aínda que o podía facer perfectamente en Galicia». Sola en una ciudad distinta y fuera de casa admite que en algún momento pensó en regresar. «Plantexeime volver pero encántame o atletismo», comenta ahora con perspectiva. Y aunque sola, tiene claro que su principal apoyo estaba en casa. «Os meus psicólogos foron os meus pais», responde al ser preguntada por la faceta mental en una situación tan dura.

Su hoja de ruta

Superado el trance la atleta del Playas de Castellón, entidad cuyos colores lleva defendiendo siete campañas, se traza como objetivo para el nuevo curso, más allá del Europeo de cros, «ter unha tempada completa sen lesionarme», planeando en su hoja de ruta correr algún cros más (no tiene claro acudir al gallego), competir en alguna San Silvestre y comenzar a mirar a la pista con el estatal de 10.000 metros del mes de abril en el horizonte, aunque a día de hoy en donde más cómoda se siente en el campo a través.

Siempre escuchando al cuerpo y parando cuando sea necesario: «Logo deste campionato vou a baixar un pouco a carga porque non só polo adestramento, senón pola tensión psicolóxica, polos nervios. O corpo tamén necesita descanso».

Todo sin abandonar su gen competitivo, su espíritu de trabajo y sus puntos fuertes: «Son capaz de levar moi ben un ritmo controlado moito tempo, pero tamén teño un bo final e son capaz de subir, que é o que tes que facer. Podo facer unha carreira de distintos tipos, non teo ningún problema».