Eli Ríos, filla de emigrantes, nace en terras londinienses, pero logo se traslada a unha pequena aldea de Ordes, onde pasa a súa infancia. Tras realizar un percorrido por Portugal, Azores e Cabo Verde, acaba na Coruña.
-E agora son moitos os xoves que, por desgraza, están tendo que percorrer o camiño que fixeron seus pais hai anos.
-É así. Eu son filla da emigración e isto non nos afecta só a nós, tamén os nosos fillos. Falo de nenos que se crían fóra, que xa non saben moi ben a onde pertencen. Iso é algo que aparece no conto, a situación económica e laboral dos pais. Polo menos, no meu entorno, os nenos tamén sofren a crise. Non creo que sexan tan inconscientes. Empeñámonos en metelos en burbullas e son seres vivos.
-Os nenos tamén se decatan dos recortes.
-Talmente. Canto lle dis aos nenos que non pinten os libros porque hainos que devolver á Xunta, son moi conscientes do que hai. Ou os que fan unha soa comida ó día. Debería caérsenos a cara de vergoña como sociedade.
-Isto de contar contos aos nenos, ¿venlle de familia?
-Si. Meu avó sempre tiña tempo para sentarse a contarnos contos. De feito, estou na literatura por el. Eu vivía nunha aldeíña e empecei a vivir mundos grazas a el. Cando cheguei á carreira e empecei a ler a Dieste ou a Cunqueiro, eu xa coñecía eses contos. Non era a mesma localización, pero eu xa vira o da muller que se convertía en lobo ou o da xente que resucita. ¡Había cantidade desa nos enterros! [Risas]