O debate sobre a oportunidade do retorno definitivo de «A derradeira leición do mestre» de Castelao pon o foco sobre o valioso patrimonio do Centro Gallego de Buenos Aires
19 ene 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Notables persoeiros da cultura galega levantaron a voz estes días a favor de impulsar unha iniciativa política que faga posible que o lenzo de Castelao A derradeira leición do mestre quede definitivamente no país, aproveitando a súa exposición -que a Consellería de Cultura prevé para os meses finais do ano- no Museo Centro Gaiás, en Santiago de Compostela. Por se as condicións con que se negocia o traslado da obra non estivesen claras dabondo, o Centro Galicia de Buenos Aires -propietario do óleo- fixo público onte un comunicado no que subliña que está a desenvolver as xestións necesarias para pechar unha «cesión temporal» e que o cadro poida verse na Cidade da Cultura durante uns meses, de acordo co compromiso adquirido co conselleiro Román Rodríguez na súa visita á capital arxentina a comezos do 2017. O proxecto -apunta a entidade- enmárcase no traballo que promoven «a prol da defensa e da divulgación da identidade e a cultura de Galicia e da realidade dos seus cidadáns asentados na Arxentina, como parte dunha comunidade máis ampla que conforma unha Galicia Universal».
O debate suscitado pola especial significación de A derradeira leición do mestre pon o foco sobre a grande arte galega que aínda acolle Arxentina -moitas das obras, procedentes dos tempos do exilio- e, ante todo, sobre o valioso patrimonio do Centro Gallego de Buenos Aires, un dos máis importantes dos que a emigración espallou polo mundo. Alí pódese atopar outro relevante lenzo de Castelao, Camiño da festa de Guadalupe (1913), ou o seu debuxo a lapis Familia do cego (1940). Unha das pezas emblemáticas da súa colección é a Procesión de la Virgen de la Franqueira (1931) de Fernando Álvarez de Sotomayor, pero tamén destacan Nacimiento (1950) de Isaac Díaz Pardo, Feira de Ourense de Manuel Colmeiro, Maternidad e Conto de nenos (1951) de Laxeiro, Muiñeira (1948) e Emigrantes (1951) de Luís Seoane, A sesta de Carlos Maside ou Feira de Leopoldo Nóvoa.
Moito se ten falado da situación de quebra económica do Centro Gallego -que levou aos socios a acordar a súa posta á venda-, pero a colectividade galego-arxentina sempre se ten manifestado en defensa do seu patrimonio cultural, poñendo a pinacoteca e os fondos bibliográficos -máis de 20.000 volumes- á marxe desta operación económica. O centro taxou o valor das 161 obras de arte en 665.000 euros pero non contempla desfacerse delas. E a Xunta respecta que sexan os socios da entidade -como lexítimos propietarios- quen sigan a preservar e xestionar este patrimonio cultural.
